maandag 22 augustus 2011

Hoe ik het beleefde

Donderdagavond rond 18 u. zei ik tegen lief dat ik naar de Club ging om Miles Kane te gaan zien. Vriendin A had ik gesmst en zij was al daar. We spraken af in de Club vooraan links. Rond 5 na 6 begon het donkerder en donkerder te worden. En het regende heviger en heviger. En dan plots die hagel. We gingen de frontstage in omdat we daar beter beschut waren. Ik volgde A. Ik weet nog dat ik zei of we wel veilig waren in die tent. Maar A zei dat bliksem en hagel buiten ook niet veilig was. Dus bleven we daar wachten. A nam haar poncho en deed die om mijn schouders en rug. Zodat ik de regen en hagel die via een opvliegend los stuk zeil gewoon binnen vloog minder voelde. Ik hield die poncho hoog zodat haar hoofd bedekt was. Ze zat voor mij. Er kwam een jongen bij ons staan die zijn heel verhaal deed. Hij had benen vol blauwe plekken van de hagel en kwam in de Club schuilen. Tijdens de storm was er geschreeuw van mensen en ik vroeg mij af waarom. Er vielen spots in het midden van de tent naar beneden. Het dak van de tent ging vrij hard heen en weer. Toen werd het lichter en hield de hagel op. Mensen van de organisatie sneden stukken uit het dak van de tent waardoor veel water naar beneden kon vallen. Na de storm werd de tent geëvacueerd. Toen zag ik dat groot videoscherm dat omgevallen was. Gelukkig niet op de tent. We waadden door enkelhoge plassen. Ik zei tegen A van op de weg (waar de bomen stonden) te lopen omdat dat hoger lag en daar geen plassen waren. Daar zei een man tegen ons 'pas op voor die tak!'. Ik keek omhoog en zag een grote tak bengelen. Weg hier, dacht ik. Daarna zag ik grote bomen ontworteld liggen en toen die ene boom op de Proximusstand in het midden van het terrein. En dan dat hallucinant beeld van de ingezakte Chateau. En daar stopte onze tocht naar buiten. Want de ingang was versperd met ingezakte stellingen. Dus een andere uitweg zoeken. Ik zei tegen A dat de dranghekken rondom Pukkelpop omver zouden liggen maar we zagen er geen. Tot we dat gat vonden waar de ambulances binnenreden naast de Chateau. Daar zijn we heel voorzichtig langsgelopen. Niet kijkend naar brancards die daar stonden. A zei 'kijk voor je' ... en toen waren we buiten en liepen naar het huis van vrienden. T is ons onderweg komen ophalen en bracht mij naar vrienden. A kon bij T blijven.
Bij vrienden werd ik opgevangen. Ze stopten mijn kleren in de droogkast en gaven mij wat warms om te drinken. Tegen 21u30 reden we naar huis. Ondertussen kon ik mijn moeder, de moeder van lief en vrienden bereiken. Van sommigen wist ik pas uren later of ze ok waren. Sommigen na een uurtje al. Mijn gsm was het eerste half uur doorweekt.  En het netwerk lag al vrij vlug plat. Vandaag en morgen heb ik vrij genomen omdat het mij niet gaat. Het komt in golven ...

3 opmerkingen:

  1. Zo klinkt het nog veel afschuwelijker dan de beelden die ik heb gezien. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van deze akelige ervaring.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 't Is geen ervaring die je gauw zal vergeten... Blij dat je er heelhuids uitgekomen bent, maar zo dichtbij de ramp zijn, de schok is wsl groot. Neem je tijd...

    BeantwoordenVerwijderen